Nikos Theodosakis

Ανθουλάκι μου να μας ζήσεις κ να έχεις την υγεία σου μωρό μου!! 
Καμιά φορά σκέφτομαι πως δε θέλω να μεγαλώσεις, θέλω να μείνεις παιδάκι, να παίζουμε, να κολυμπάμε, να τρώμε παγωτίνια, να παίζουμε μπουγέλο, να κρυβόμαστε από τη μαμά όταν κάνουμε σκανταλιές, να γελάμε με τον Φωτίγκο μας όταν κάνει βλακειούλες, να με βοηθάς στο πότισμα, να ταΐζουμε τον Νικολαράκο μας, να κάνουμε γκριμάτσες.. 

θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως είναι πολύ εγωιστικό να θέλω να μείνεις παιδάκι και να μη μεγαλώσεις, να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις όπου θες, να ανακαλύψεις, να δημιουργήσεις, να ζήσεις!! 

5 χρόνια πέρασαν μάτια μου και μου φαίνεται πως έχουν περάσει πολύ λιγότερα. 5 χρόνια που έμαθα και εγώ μαζί σου να είμαι γονιός. 5 χρόνια που βλέπω την εξέλιξη σου κάθε μέρα. 5 χρόνια από τότε που ήρθες στη ζωή και είχαμε την πρώτη μας επαφή, με εκείνες τις 2 ματάρες σου να με κοιτάν σαν να αναρωτιέσαι.. που είμαι; ποιος είσαι; 9 μήνες περίπου σε άκουγα αλλά δεν μπορούσα να σε δω..5 χρόνια από τότε που μπήκες για τα καλά στη ζωή μας και εύχομαι να βγεις σε περίπου 100!!! Να μας ζήσεις κουκλάρα μου !!

υγ : Αυτό θα στο διαβάσω αλλά να ξέρεις πως δεν πρόκειται να αλλάξω ούτε μία λέξη!! 

Είναι στιγμές που σκέφτομαι πόσο μεγάλη αγωνία έχουν ακόμα και τώρα οι γονείς μου όσον αφορά την υγεία μου.
Είναι στιγμές που σκέφτομαι πόσο μεγάλη αγωνία έχω εγώ για την υγεία των παιδιών μου. Άλλωστε όταν πήρα απόφαση να παντρευτώ το Μαρινάκι μου και να δημιουργήσουμε οικογένεια, ήξερα πως με τον ερχομό του παιδιού ή των παιδιών, πέρα τις αμέτρητες όμορφες στιγμές θα υπήρχαν και οι δύσκολες, οι ψυχοφθόρες και οι αγχωτικές.

Τα παραπάνω σχετίζονται με τις αρχές και τις αξίες που μεγαλώνει ο καθένας από εμάς. Είμαι σίγουρος πως οι αξίες και οι αρχές της οικογένειας μου περνάνε από τους γονείς στα παιδιά όσες γενιές και να περάσουν.

Θεωρώ πως οι περισσότερες οικογένειες είναι έτσι, σκέφτονται έτσι και πολύ απλά μέσω μιας αυτοματοποιημένης διαδικασίας όλο αυτό που λέγεται αξίες αρχές, ευθύνη, πείτε το όπως θέλετε, άλλωστε είναι πολύ πλούσια η γλώσσα μας, μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.

Πρόσφατα αντιμετωπίσαμε μια πρωτόγνωρη για εμάς κατάσταση. Ένα πρόβλημα υγείας της Ανθούλας μας που ξεκίνησε από έναν απλό πυρετό, συνεχίστηκε με ένα μικρόβιο και κατέληξε σε αυτό το περίεργο ντουλάπι του μυαλού που θέλει να ξεχάσει μια εμπειρία αλλά αυτή είναι τόσο έντονη, τόσο δυνατή που δεν ξεχνιέται. Και όχι μόνο δεν ξεχνιέται, αλλά σε κάθε αντίστοιχο απλό σύμπτωμα υγείας όπως αυτό του πυρετού, θα σου φέρνει μπροστά σου σαν άλλο όραμα την περιπέτεια που έζησες, τον φόβο να μην το ξαναζήσεις και την ελπίδα πως δεν θα το ξαναζήσεις.

Οι περισσότεροι από εσάς, γονείς και όχι μόνο πιθανά να έχετε ζήσει και πολύ χειρότερα. Πιθανά οι περισσότεροι από εσάς να ζείτε επαναλαμβανόμενα δύσκολες, άβολες, περίεργες καταστάσεις που να σχετίζονται με την υγεία σας ή αυτή των παιδιών σας ή αυτή γνωστών συγγενών και φίλων.

Δεν θα γράψω άλλα πράγματα, άλλωστε δεν τα γράφω και πολύ όμορφα, δεν έχω σκοπό να σας κουράσω, απλά θέλω να μοιραστώ την αγωνία, το άγχος και συγχρωνως την ανακούφιση μου μαζί σας.

Υγ1 : Ειναι πολύ σημαντικό να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας νοιάζονται, μας αγαπάνε, ενδιαφέρονται αληθινά και αν καμιά φορά λογοφερνουμε μαζί τους, καλό θα είναι να θυμόμαστε την στάση και την στήριξη στις δικές μας δύσκολες στιγμές και να κάνουμε ένα βήμα πίσω.

Υγ2 : Η Ανθούλα πέρασε μέσα σε 5 ώρες με τη σειρά από εξετάσεις αίματος, από παθολογική εξέταση, από εξέταση ούρων, από εξέταση ΩΡΛ, από υπέρηχο λαιμού και αυχένα, από αξονική τομογραφία, από υπέρηχο κοιλίας, από ακτινογραφία θώρακος, από καλλιέργεια ούρων… Όλα τα παραπάνω μέσα σε 5 ωρες, και από ώρες 2200 έως 0300 το πρωί. Όλα τα παραπάνω όντας εμπυρετη με 39.7C. Όλα τα παραπάνω και είναι μόλις 4,5 χρονών. Όλα τα παραπάνω και δεν βάζω μέσα τις μέρες νοσηλείας ούτε τις καθημερινές εξετάσεις στις οποίες . Και εγώ και η Μαρίνα είμαστε απλά περήφανοι. Ανθούλα μου είσαι πολύ δυνατή αγάπη μου !!!! Σε λατρεύω!!!

Υγ3: Ευχαριστώ πολύ το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Βενιζελειου νοσοκομείου για όλα, από την καθημερινή ιατρική περίθαλψη, μέχρι το φαγητό και την καθαριότητα.

Πριν από περίπου ένα χρόνο και συγκεκριμένα στις 26/1 έγραφα για την γέννηση του γιου μας, του μικρού Φώτη. Σήμερα μετά από περίπου ένα χρόνο νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετήσω μέσω του γραπτού λόγου, ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, ή καλύτερα, άλλο ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Ξημερώματα Σαββάτου, κοντά στις 5 το πρωί, χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο.. Δεν κατάλαβα τι έγινε, σάστισα περισσότερο με την Μαρίνα που με ξύπνησε λέγοντας μου πως χτυπάει το τηλέφωνο. Μέχρι να καταλάβω τι είχε γίνει, βρέθηκα να κλείνω αεροπορικό εισιτήριο στην μητέρα μου..

Ξημερώματα, τα σταθερά ή τα κινητά δεν χτυπάνε σχεδόν ποτέ για καλό. Αυτά τα τηλεφωνήματα είναι βουβά, χωρίς πολλά πολλά και μέσα σε δύο κουβέντες πιάνεις ολόκληρο το νόημα χωρίς δεύτερη ερώτηση.

Το Σαββάτο έχασα έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, έναν άνθρωπο που τον είχα συνδυάσει με πολύ όμορφες παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, έναν άνθρωπο που πάντα χαμογελούσε, πάντα έδινε, δεν ζητούσε, συμπλήρωνε, αγαπούσε, λάτρευε, σπάνια θύμωνε και γινόταν θυσία σε πολλές περιπτώσεις. Δεν θα σας αναφέρω παραδείγματα γιατί δεν χρειάζεται να σας κουράσω με αυτά, άλλωστε μέσα μου γνωρίζω πολύ καλά όλα τα παραπάνω και για κάθε ένα από αυτά έχω πολλές πολλές ιστορίες να λέω.

Μικρό με φώναζε Νίκολσον.. δεν μπορούσα να καταλάβω πως της ήρθε να με λέει έτσι, δεν μπορούσα να συνδέσω το όνομα μου με το Νίκολσον, άλλωστε ήμουν μικρό παιδί, αλλά μου άρεσε! Αργότερα περάσαμε στο Νίκο αγόρι μου.. πιο εφηβικό, πιο καθαρό, πιο κοντά στο αντρικό, που και που βέβαια, πετούσε και το Νίκολσον, πάντα όμως μου μιλούσε με αγάπη, με χαμόγελο.. α ρε θεία..

Δεν ξέρω πως είναι εκεί που είσαι, ξέρω όμως πως έφυγες πολύ νωρίς, ξέρω πως είχες πολλά πολλά ακόμα να δώσεις, ξέρω πόσο σου είχε λείψει ο Θείος, πως δεν ξεπέρασες ποτέ τον θάνατο του, πως ξεκουράστηκες μετά από μία πολύ επώδυνη περίοδο και πως δεν χάρηκες σχεδόν τίποτε από αυτά που μαζί δημιουργήσατε.

Ποτέ και πάντα δεν λέω, στην περίπτωση σου όμως ξέρεις πως είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου, στην Θεσσαλονίκη μου, παρέα με τον θείο μου και κάπου κάποτε θα ξανασυναντηθούμε. Να σου πω την αλήθεια, εύχομαι να τα πούμε σε πολλά πολλά χρόνια!!

Σε αγαπώ θεία Λίτσα και σου εύχομαι καλό ταξίδι και φιλιά στον Θείο μου τον Μιχάλη!!!

Νίκολσον

Καλησπέρα καλησπέρα,

Αποτελέσματα εκλογών σήμερα στις ΗΠΑ και νέος πλανητάρχης θα είναι πλέον ο Trump… (πλανητάρχης είναι μόνο ο Μπουγάς !!!! ). Ο Trump είναι λαμόγιο, ρατσιστής, αλήτης, πλούσιος, φασίστας και άλλα πολλά που διαβάζω κατά καιρούς σε πολλά άρθρα που έχουν υπογράψει δημοσιογράφοι, bloggers και απλοί χρήστες του Facebook, του Twitter και οποιουδήποτε κοινωνικού μέσου.

Εμένα δε μου κάνει διαφορά ένας τέτοιος τύπος από τους δικούς μας κυβερνώντες, νυν αλλά και προηγούμενους. Ποια η διαφορά αυτού με τον Βενιζέλο πχ , με Μητσοτάκη, Καραμανλή, Παπανδρέου και Τσίπρα. Οι δικοί μας έχουν αποδειχτεί και χειρότεροι, γιατί άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν και όχι μία φορά, αλλά παραπάνω από 2 ή και 3ις.

Ποια είναι η διαφορά του Trump με τις προσωπικότητες που διοικούν το ποδόσφαιρο μας.. Με τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη, τον Μελισανίδη, τον Αλαφούζο;

Και για να μην κουράζω. Λέμε τους Αμερικανούς πολίτες βλάκες, ανιστόρητους , χωρίς νοημοσύνη που εκλέγουν έναν τέτοιο τύπο. Εμείς οι Έλληνες, Φως του πολιτισμού, δημιουργοί της Δημοκρατίας και άλλα τόσα καλά, σε περίπτωση εκλογών ή πάμε για μπάνιο ή αν οι εκλογές είναι Παρασκευή, τότε κλείνουμε τριήμερο και μετά κράζουμε 4 χρόνια για τα λαμόγια που είναι επάνω. Εμείς σαν λαός, ψηφίζουμε και εκλέγουμε τα ίδια κ τα ίδια ( και η “Αριστερά” μία από τα ίδια βγήκε.. σε πολλές περιπτώσεις και πολύ χειρότερη). Εμείς οι παντογνώστες, έχουμε βάλει στο κοινοβούλιο Μιχαλολιάκο, Παππά, Κασιδιάρη, Φίλη, Βαρουφάκη, Λεβέντη και παραπάνω από 2 φορές.. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ενώ για ένα περίεργο τρόπο οι ΟΧΙ σε όλα (ΚΚΕ) μένει στο 5% τα τελευταία 30 χρόνια..

ΥΓ : Δεν είμαι Εθνικιστής, δεν είμαι Χρυσαυγίτης, δεν είμαι υπέρ ενός σεξιστή και ρατσιστή, αλλά θα γούσταρα να είχα έναν πολιτικό που τουλάχιστον να λέει πως μπορεί να ξανακάνει μεγάλη την Ελλάδα και όχι να μας παίζουν σφαλιάρες τα γειτονικά μας κράτη – φίλοι και να μας “επεξεργάζονται” οι δανειστές μας, δηλαδή όλος ο υπόλοιπος κόσμος.

Καλημέρα καλημέρα,

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των ζώων θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά (ακούγεται λίγο κάπως η αλήθεια είναι) σε όλα τα ζωάκια του κόσμου. Δεν είμαι και πολύ φανατικός όλων των ζώων, αλλά είμαι φανατικός του σκύλου, είμαι φανατικός του αδέσποτου σκύλου κυρίως, γιατί αυτός στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει την τύχη με το μέρος του, είτε γιατί κάποια στιγμή ήταν δεσποτικός, είτε γιατί γεννήθηκε αδέσποτος και ταλαιπωρείται από τη στιγμή της γέννησης του μέχρι και το τέλος του, που δυστυχώς δεν είναι και πολύ μακριά από τη στιγμή που θα ανοίξει τα ματάκια του για πρώτη φορά.

Ο δικός μας σκύλος ήταν αδέσποτος και 2 μηνών όταν βρέθηκε στα πόδια μας. Δεν το σκεφτήκαμε και πολύ για να τον υιοθετήσουμε  και να βάλουμε έναν “μπελά” στο κεφάλι μας. Μπελάς όμως πολύ διαφορετικός στις περισσότερες κοινές μας στιγμές. Το σκυλί θέλει αγάπη, φροντίδα υπομονή και την ανοχή που μπορεί να μην έχεις αρχικά, αλλά είναι απαραίτητη για την κοινή συμβίωση.

Δεν είναι ένα ακόμα λούτρινο, δεν είναι αξεσουάρ για τους Σαββατιάτικους καφέδες, αλλά μία σχέση που χτίζεις καθημερινά, λίγο περίεργη πολλές φορές καθώς έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να του μιλάει για όλα, σαν να μιλάω σε άνθρωπο. Με κοιτάζει με απορία, δεν απαντάει και συνεχίζω να του μιλάω σαν να μην τρέχει τίποτε. Πολλές φορές τον αγκαλιάζω και νιώθω καλύτερα, ειδικά σε στιγμές που έχω άγχος, νεύρα, στεναχώρια ή ότι άλλο που δεν είναι χαρά !! Καλά, όταν έχω χαρά και τον αγκαλιάζω, τον πνίγω άνετα !!! χααχαχ

Εύχομαι όλοι εσείς που έχετε δεσποτικά ζώα, να τα προσέχετε για όσο τα έχετε αλλά και για εσάς που σκέφτεστε να αποκτήσετε.. αρχικά κάντε μία βόλτα από φιλοζωικές και δείτε για αδέσποτα και αφού επιλέξετε να θυμάστε… Δεν είναι κουκλάκια, είναι ζωντανά και θέλουν αγάπη, φροντίδα και πολλές πολλές φορές τουαλέτα !!!!!

Καλημέρα καλημέρα,

Καλημέρα καλημέρα,

Πριν από ένα έτος, πρωί πρωί και μετά από πολλές ώρες αναμονής, προσμονής, υπομονής και κούρασης ήρθε στη ζωή μας… μία ζωή!! Μία ζωή που την λένε Ανθούλα, μία ζωή που μας χαμογελάει και γελάμε με την καρδιά μας, μία ζωή που προσπαθεί να μας μιλήσει και της πιάνουμε ολόκληρη κουβέντα. Μία ζωή που μόνο που ανασαίνει, μας δίνει χρόνια ζωής και απερίγραπτης χαράς.

Δύσκολος ο πρώτος χρόνος.. Αρχικά, αγωνία για το πως θα την πιάσεις, πως θα την κάνεις μπάνιο, πως και πότε θα την κοιμήσεις, πως θα την αλλάξεις, μετά άγχος για το αν τη μεγαλώνεις όπως πρέπει, να μην κοιμάται μπρούμυτα, να μη πνίγεται με το γάλα της και να ρεύεται πάντοτε μετά από αυτό, τέλος να μη χτυπήσει κάπου όσο αρχίζει να κάνει τα πρώτα της βήματα, μπουσουλίματα και ότι άλλο της έρχεται στο μυαλό..

Δυσκολότερο για την μητέρα, πολύ δυσκολότερο. Αν εγώ έχω άγχος, αγωνία, κούραση, η μητέρα τα έχει επί δέκα, μη σας πω επί εκατό φίλοι μου. Μαρινάκι μου σε ευχαριστώ για όλα. Σε ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου, σε ευχαριστώ που με αγαπάς αλλά και με υπομένεις πολλές πολλές φορές, αλλά πάνω από όλα σε ευχαριστώ για την πατρότητα που μου χάρισες.

Έτσι απλά λοιπόν… Να μας ζήσεις Ανθούλα μου!!! Να έχεις την Υγεία σου πάνω από όλα και πάρα πολλές χαρές στη ζωή σου! Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στις ζωές μας μάτια μου!!

Καλημέρα καλημέρα,

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι αλλά η πολιτική και όχι μόνο επικαιρότητα, μου δίνει την ευκαιρία μέσα από το blog να γράψω τη γνώμη μου και να τη μοιραστώ μαζί σας.

Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά αλλά δυστυχώς ακόμα και λιγότερο από 2 ημέρες πριν βρεθώ πάνω από την κάλπη και ρίξω το Ναι ή το Όχι.. βασανίζομαι.. ειλικρινά το αναφέρω αυτό αφού την μία σκέφτομαι έτσι και την άλλη σκέφτομαι αλλιώς και το κακό είναι πως την τρίτη πάλι σκέφτομαι έτσι και πάλι από την αρχή.

Δε νομίζω πως είμαι ο μόνος που τα έχω τόσο μπερδεμένα μέσα στο φτωχό μου το μυαλό. Ακούω κόσμο να μιλάει για αυτό το δημοψήφισμα, ακούω κόσμο παντού να μιλάει για ένα ναι ή για ένα όχι, στις ουρές των ATM, στα supermarket, στο γήπεδο, στην δουλειά, στις καφετέριες.. παντού.

Δε μπορώ να βλέπω στις τηλεοράσεις αλλά και στα social media τους πολιτικούς που πραγματικά έφεραν την κατάσταση εδώ, αυτούς που υπέγραφαν χωρίς να έχουν διαβάσει τι υπέγραφαν, αυτούς που μιλούσαν για ανάπτυξη και στο άμεσα επόμενο διάστημα έθεταν νέους φόρους, αυτούς που θεωρητικά ήταν σωτήρες και πρακτικά βύθιζαν έναν ολόκληρο λαό στα χειρότερα. Εξαθλίωση δεν είναι η ουρά στα ATM. Εξαθλίωση είναι τα τόσα συσσίτια που υπάρχουν στην καθημερινότητα,  εξαθλίωση είναι να βλέπεις τόσους άστεγους, εξαθλίωση είναι να βλέπεις κόσμο πάνω από κάδους με σκουπίδια να ψάχνουν αγαθά να τραφούν και πρακτικά να επιβιώσουν. Για εμένα αυτό είναι εξαθλίωση – και δεν βάζω μέσα σε όλο αυτό τις αυτοκτονίες που δεν γνωρίζω πόσες είναι αυτό το διάστημα, αλλά είναι πάρα πολλές.

Από την άλλη αυτό που κάνει η κυβέρνηση δεν είναι σωστό. Δεν είναι σωστό να κάνεις ένα λαό να έρχεται σε κόντρα μεταξύ του από τη στιγμή που σου είχε δώσει πεντακάθαρο προβάδισμα και νίκη τον Ιανουάριο να βγάλεις αυτή την Ελλάδα έξω από την κατάσταση που περιέγραψα πιο πάνω. Δεν είναι σωστό να λες πως δεν θα υπάρξει όριο σε αναλήψεις και το ίδιο βράδυ να το θέτεις, πως δεν θα κλείσουν οι τράπεζες και μέσα στις επόμενες 24ις ώρες να τις κλείνεις, πως θα ανοίξουν και όλα θα είναι καλά ενώ γνωρίζεις σαν κυβέρνηση πως δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξουν τουλάχιστον για τις επόμενες 2 εβδομάδες από σήμερα. Δεν είναι σωστό να φέρνεις ένα λαό να ψηφίσει για μία πρόταση που δεν υπάρχει! Για να μην αναφέρω πως ότι είχαν πει στη Θεσσαλονίκη (πχ η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ) εννοείται πως δεν έγινε πράξη.

Προσωπική μου άποψη είναι πως η ερώτηση πραγματικά είναι Ευρώ ή κάτι άλλο εκτός αυτού, δεν ξέρω αν θα το λένε δραχμή ή bitcoin. Τέλος θεωρώ πως ο σημερινός πρωθυπουργός έχοντας πολύ ρεύμα και πίστη προς το πρόσωπο του θα μπορούσε να μείνει στην Ιστορία σαν Ηγέτης και όχι σαν άλλος ένα μνημονιακός πρωθυπουργός. Θα μπορούσε να βγει και να πει.. αυτά μου ζητάνε, δεν τα δέχομαι γιατί τα θεωρώ απαράδεκτα για το λαό μου. Προχωράμε όλοι μαζί στο επόμενο βήμα, δεν ξέρω πιο θα είναι αυτό, αλλά ο ίδιος δε μου κάνει και ηγέτης όταν την περασμένη Δευτέρα βγήκε σε διάγγελμα του να μας παροτρύνει στο όχι και μετά το πέρας αυτού επικοινωνούσε με τους εταίρους μας ζητώντας διαπραγμάτευση.

Εσάς ποια είναι η γνώμη σας για όλο αυτό;