Nikos Theodosakis

Πριν από περίπου ένα χρόνο και συγκεκριμένα στις 26/1 έγραφα για την γέννηση του γιου μας, του μικρού Φώτη. Σήμερα μετά από περίπου ένα χρόνο νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετήσω μέσω του γραπτού λόγου, ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, ή καλύτερα, άλλο ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Ξημερώματα Σαββάτου, κοντά στις 5 το πρωί, χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο.. Δεν κατάλαβα τι έγινε, σάστισα περισσότερο με την Μαρίνα που με ξύπνησε λέγοντας μου πως χτυπάει το τηλέφωνο. Μέχρι να καταλάβω τι είχε γίνει, βρέθηκα να κλείνω αεροπορικό εισιτήριο στην μητέρα μου..

Ξημερώματα, τα σταθερά ή τα κινητά δεν χτυπάνε σχεδόν ποτέ για καλό. Αυτά τα τηλεφωνήματα είναι βουβά, χωρίς πολλά πολλά και μέσα σε δύο κουβέντες πιάνεις ολόκληρο το νόημα χωρίς δεύτερη ερώτηση.

Το Σαββάτο έχασα έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, έναν άνθρωπο που τον είχα συνδυάσει με πολύ όμορφες παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, έναν άνθρωπο που πάντα χαμογελούσε, πάντα έδινε, δεν ζητούσε, συμπλήρωνε, αγαπούσε, λάτρευε, σπάνια θύμωνε και γινόταν θυσία σε πολλές περιπτώσεις. Δεν θα σας αναφέρω παραδείγματα γιατί δεν χρειάζεται να σας κουράσω με αυτά, άλλωστε μέσα μου γνωρίζω πολύ καλά όλα τα παραπάνω και για κάθε ένα από αυτά έχω πολλές πολλές ιστορίες να λέω.

Μικρό με φώναζε Νίκολσον.. δεν μπορούσα να καταλάβω πως της ήρθε να με λέει έτσι, δεν μπορούσα να συνδέσω το όνομα μου με το Νίκολσον, άλλωστε ήμουν μικρό παιδί, αλλά μου άρεσε! Αργότερα περάσαμε στο Νίκο αγόρι μου.. πιο εφηβικό, πιο καθαρό, πιο κοντά στο αντρικό, που και που βέβαια, πετούσε και το Νίκολσον, πάντα όμως μου μιλούσε με αγάπη, με χαμόγελο.. α ρε θεία..

Δεν ξέρω πως είναι εκεί που είσαι, ξέρω όμως πως έφυγες πολύ νωρίς, ξέρω πως είχες πολλά πολλά ακόμα να δώσεις, ξέρω πόσο σου είχε λείψει ο Θείος, πως δεν ξεπέρασες ποτέ τον θάνατο του, πως ξεκουράστηκες μετά από μία πολύ επώδυνη περίοδο και πως δεν χάρηκες σχεδόν τίποτε από αυτά που μαζί δημιουργήσατε.

Ποτέ και πάντα δεν λέω, στην περίπτωση σου όμως ξέρεις πως είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου, στην Θεσσαλονίκη μου, παρέα με τον θείο μου και κάπου κάποτε θα ξανασυναντηθούμε. Να σου πω την αλήθεια, εύχομαι να τα πούμε σε πολλά πολλά χρόνια!!

Σε αγαπώ θεία Λίτσα και σου εύχομαι καλό ταξίδι και φιλιά στον Θείο μου τον Μιχάλη!!!

Νίκολσον